Dr. Howard Bath
Bijdrage: What we didn't know then: contemporary neuroscience and what really matters for children in care

Howard Bath is klinisch psycholoog. Hij heeft een wettelijke regelgevende rol vervuld in Australië, verantwoordelijk voor de kwaliteit van door de overheid beheerde en gefinancierde systemen voor kinderbescherming, jeugdrechtspraak, geestelijke gezondheidszorg en handicaps. Hij biedt momenteel een scala aan consultancy, training en klinische diensten in Australië en internationaal en is co-auteur van het boek 'The Three Pillars of Transforming Care: Trauma and resilience in the other 23 hours'

Op basis van zijn 45 jaar ervaring met kinderen en jongeren in de zorg kijkt Howard Bath naar de praktijkwijsheid in het veld en hoe deze in het licht van theorie, onderzoek en hedendaagse neurowetenschappen aanzienlijk is veranderd. Sommige oudere ideeën (zoals het belang van actief luisteren) hebben de tand des tijds doorstaan, terwijl andere (zoals het vertrouwen op gedragsstrategieën) zijn verworpen of aanzienlijk zijn gewijzigd. Tijdens de Masterclass wordt op basis van de actuele stand van het breinonderzoek gekeken naar:

• Het belang van ‘zich veilig voelen’: met verwijzing naar het werk van Stephen Porges en anderen zal Howard kijken naar de voornaamste behoefte van onze jongeren om zich veilig te voelen, wat dit werkelijk betekent en de rol die wij als zorgverleners spelen.
• Rijker begrip van de emotionele drijfveren van veel gedragingen: Dit omvat het concept van 'op pijn gebaseerd gedrag' en 'op pijn gebaseerde reacties' (Anglin, 2022). Het impliceert ook een ander perspectief op de manieren waarop onze jongeren leren zichzelf te besturen en te reguleren. Als we verder gaan dan onze oude gedrags- en cognitieve technieken, weten we nu dat echte verandering alleen tot stand zal komen door de manier waarop onze jonge mensen ons in de loop van de tijd ervaren, en hoe we met hen leren ‘co-reguleren’ in plaats van te vertrouwen op dwangregulatie.
• Het belang van verbinding met onze jongeren: Dat wisten we al lang en in de eerdere teksten werd zeker benadrukt dat goede relaties belangrijk zijn in ons werk. Deze relaties werden echter vaak afgeschilderd als instrumenteel, dat wil zeggen als goed voor het bereiken van onze behandeldoelen. Ze werden op zichzelf niet gezien als een doel of resultaat. De opkomst van het traumaperspectief benadrukt het feit dat ‘disconnectie’ de centrale uitkomst is van ontwikkelingstrauma en dat onze jongeren ernaar verlangen voor betrouwbare, betrouwbare verbindingen. Wie we voor hen zijn, is zoveel belangrijker dan wat we voor ze doen. Howard gaat in op hoe je een positieve verbinding met jongeren aangaat als middel én als doel.

Dr. Guido van de Luitgaarden
Bijdrage: Moderator - Host

Guido van de Luitgaarden is opgeleid als sociaal-pedagogisch hulpverlener en werkte in die hoedanigheid onder meer in het sociaal-cultureel werk. Hij was gedurende 16 jaar als senior onderzoeker en docent werkzaam bij Zuyd Hogeschool, lectoraat Sociale Integratie. Guido promoveerde aan de University of Salford (VK) op een proefschrift over oordeels- en besluitvorming bij vermoedens van kindermishandeling. Sinds 2006 is hij verbonden aan het Euregionaal Congresburo en het Centrum voor Educatie en Supervisie. Daarnaast is hij echtgenoot en (pleeg)vader.